A pesar de saber poco o casi nada, hoy escribí algo. Me atreví, aunque sé que tendré mil faltas y alguna más. Si algún alma caritativa galega que lea esto quiere corregirme le ruego lo haga y pido mis disculpas por el dolor de ojos que le pueda causar.
Eu empeñome en escribir en galego, non é bo, pero mais aquí estou eu coa morriña. Será o sangue e as miñas entrañas baleiras, o meu corazón botándote en falta. Será que xa non quero seguir aquí nin en ningunha parte. Non se non é ao teu carón.
E saber que vaiche tan cedo, sen ter sabido que estabas aquí. E chamaste, só para provocar, para tenerme sempre a palma da túa man.
Eu son parva. Só por quererche, por crer en ti e crer que poderías quererme, só porque dixeches "si te hubiera conocido antes, igual me quedaba" só para lembrarme que non foi así, que non coñecimosnos "antes" se non despois.
E ti marcharás sempre, e eu quedaré aquí, coa miña morriña, tentando esquecer.
Con o tempo esqueceu que a vida non é só dicir "eu son e aquí estou". Que todos morremos no instante que chegamos ao mundo.
Saudades...
----------------
Now playing: Doctor Deseo - La Luna Lunera (El Amor Mata)
3 comentarios:
Por casualidad he llegado a tu blog, y como respuesta a tu último post: no creo que sea pesimista, pienso que describes la realidad de una manera muy resuelta y de frente, lo cual, a la mayoría de la gente no le gusta, y cuando digo lo les gusta me refiero a que intentarán incansablemente tirar por tierra todas esas palabras que se clavan en su cuerpo como cristales puntiagudos, que a pesar de ser reales no quieren ver y mucho menos sentir.
Saludos desde el infinito.
has cerrado esto? o estás a la sombra
Yo estaba desaparecido, pero acabo de llegar y espero quedarme al menos unos meses.
Tú vuelve sólo cuando tengas ganas, y el tiempo te lo permita, porque viendo tu último me hace pensar que algo pasó
un saludo (y sí, que bonita es ramble on)
Publicar un comentario