domingo, febrero 28, 2010

Tu puta madre tenía que haber muerto antes de traerte

Me gustaría saber de qué coño vais todos. Y hablo en general y de verdad. Todos. Que este es un blog pesimista y deprimente? Pues lo es, os jodeis (si es que os jode), bastante que os sonrío a la cara con lo que cuesta y lo que lo hago. No soy feliz por mucho que me empeñe y por mucho que os empeñéis. Porque seré una tía de puta madre como tantos decís y tantos otros mienten. Pero debería ser una hija de puta (en el sentido de ser mala persona, que mi madre es poco menos que santa), para empezar a vivir, sin preocuparme por cada uno de vosotros, porque lo hago, cada segundo. Debería ser egoísta, pero ni pa eso valgo. Sabéis qué? Que os den, fuck u all, y hasta luego cocodrilo, un día de estos me voy de verdad, y desaparezco. Y que me encuentre quien quiera, quien me quiera. Sé que serán o pocos o nadie. Pero ahora mismo ya todo me importa una puta mierda. Si además de tener los cojones de poner el coche a 180, los tuviera para no girar en la curva ya veríamos quien tiene los cojones de recordarme algo más que unos pocos días.

PD: Los comentarios sobran y por eso los bloqueo, no quiero comentarios de consuelo en otros post, no quiero consuelos.
----------------
Now playing: Surko - Vertedero

sábado, febrero 27, 2010

Hoxe

A pesar de saber poco o casi nada. Hoxe escribin algo. Me atreví, aunque sé que tendré mil faltas y alguna más. Si algún alma caritativa galega que lea esto quiere corregirme le doy permiso e incluso se lo pido y pido mis disculpas por el dolor de ojos que le pueda causar.

Con o tempo esqueceu que a vida non é só dicir "eu son e aquí estou". Que tos morremos no instante que chegamos ao mondo.

Eu empenhome en escribir en galego, non e bó, pero mais aquí estou eu co a morriña. Será a sangue e as miñas entrañas baleiras, o meu corazón echándote menos. Será que xa non quero seguir aquí nin en nenguna parte. Non se non é au teu carón.

E saber que vaiche tan cedo, sen haber sabido que estabas aquí. E chamaste, só para provocar, para tenerme sempre a palma da túa man.

Eu son parva. Só por quererche, por crer en ti e crer que poderíasme querer, porque dixinme "si te hubiera conocido antes, igual me quedaba" só para lembrarme que non foi así, que non coñecimosnos "antes" se non despois. E ti marcharás sempre, e eu quedaré aquí, co a miña morriña, tentando esquecer. Saudades...


PD: Pero si me acuerdo de ti tirando de la cadena cuando voy al baño, mal vamos
----------------
Now playing: Doctor Deseo - La Luna Lunera (El Amor Mata)

jueves, febrero 18, 2010

Dos punto Zero

A punto de presentar mi proyecto final de diseño gráfico he colgado la revista en issuu y como me encanta cómo me ha quedado tengo ganas de mostrarla al mundo. Y aquí está.



Podéis verla a pantalla completa pulsando en la imagen.
----------------
Now playing: Eskixu - Loretxoa

sábado, febrero 13, 2010

Querido diario:

Hoy, esto es un diario. Hoy sí. Porque estoy en el lugar preciso y el momento indicado. En uno de esos momentos que pueden cambiar tu vida para bien o para mal, pero cambiarla. Porque desde este preciso instante y durante un mes aproximadamente, puedo cambiar todo y todo depende en parte de la suerte, como en el poker. Al que, por cierto, acabo de aprender a jugar y sé que a alguien le va a interesar.

Sigo con la vela azul del post anterior (bueno, ya queda solo su mecha agonizante jugando con otra mecha de otra nueva vela azul), siempre cojo detalles reales de mi vida para escribir historias, porque, como siempre digo, mi blog es solo eso, historias contadas de mil maneras. Nadie me cree, algunos piensan que este es mi verdadero yo. Yo a veces me asusto pensando que pueda ser así. No. Soy algo intermedio a la sonrisa simulada de todos los días y los pesimismos y patetismos de este blog. Sueño, claro que sueño, eso sí es verdad, sueño demasiado, los sueños me marcan, las pesadillas crean mis fobias, pero sin soñar no podría ser yo, cuando no sueño mi vida es gris como los hombres del mundo de Momo.

Ahora, es un arcoiris por duplicado, veo colores que jamas había pensado ante mis ojos, veo mi vida como un caracol dentro de un tren, tan lento y rápido a la vez. Y todo depende del próximo tren, todo depende de mañana y de pasado, y al otro y así un mes sin perder el tren a paso de caracol, para no perder mi vida en un cambio de carril.

Acabo de cortarme las uñas más cortas de lo que las llevo en años, pero soy incapaz de cortar del todo la del dedo meñique, es tan mona, tan pequeña... Yo ya no soy la mona y la pequeña, ahora soy la abuela, las ojeras me delatan. Y sé que alguien se quejará por las uñas.

Hay tantas personas en mi mundo que no puedo olvidar... Quizás tenga un defecto en la memoria que no me permite dejar de pesar en las personas a mi alrededor. Pero tarde o temprano desaparecen, como la vela azul que se extingue. Están nombradas en cada palabra de este blog, de un modo u otro que ellos quizás jamás comprenderían, pero que yo sé cierto. Sé que estás tú que me lees, y lo digo para los que se saben en mi mundo; tú, que también me lees, quizás no estuvieras antes pero estás y viceversa, porque las cosas cambian; tú, que dudas si estás, probablemente no, o quizás te quieras menos de lo que deberías para pensar que es así; tú, que sabes que no estás, quizás te consuele estar en esta frase que te nombra y que por tanto hace que estés.

Y la llama de la vela se derrama hacia la oscuridad... el humo asciende.
----------------
Now playing: Rafastai - Solo (con Toshi)

----------------
Now playing: Novembre - Valentine (Almost an Instrum..


Hoy doble ración de música.

sábado, febrero 06, 2010

Azul 2758C de Pantone, más o menos

Hoy he venido a quemarme con las lágrimas de la cera. Por eso encendí una vela junto a mí. Azul como el cielo, como un cielo medio nocturno, como un pantone 2758C o un hexadecimal #002072, más o menos.

Pensé, por hacer algo, que con el frío que entraba por la ventana tenía las manos heladas así que las ennegrezco con el humo y el calor, huelo a carne quemada, huelo a Juana de Arco. Huelo a desesperanza, a 600 kilómetros de distancia; a sueños, al alma... Huelo a guadaña también, y la vela encendida. Azul como el cielo, como un cielo medio nocturno, como un pantone 2758C o un hexadecimal #002072, más o menos.


PD: HOLA.STOP.SIGO VIVA. STOP.VOLVERÉ.STOP y final.

----------------
Now playing: Keny Arkana - La Rage